Mapa synoptyczna

 

Andrzej A. Marsz i Anna Styszyńska (wszelkie prawa autorskie zastrzeżone) materiał pierwotnie przygotowany dla studentów nawigacji AM w Gdyni


Typowe mapy synoptyczne mogą przedstawiać pole ciśnienia na poziomie morza (SLP - Sea Level Pressure) lub też pole ciśnienia wraz z dodatkowymi informacjami o wykształceniu cech pogodowych na danym obszarze. Mapy pola ciśnienia na poziomie morza nazywa się "mapami dolnymi". Podstawową mapą dolną jest mapa analizy. Mapa ta jest wykonana na podstawie rzeczywistych pomiarów i obserwacji meteorologicznych. Bardzo podobną treść mają mapy prognozy. Mapy prognozy przedstawiają przewidywany rozkład pola barycznego na dany moment w przyszłości (zazwyczaj +12, +24, + 36, +48, ..., +144 godziny). Mapy prognoz stanowią wynik działania (obliczeń) skomplikowanych modeli cyrkulacji, niekiedy uzupełnianych i korygowanych przez synoptyków. Choć materiałem wyjściowym do konstrukcji map prognoz są warunki początkowe, określone przez obserwacje, mapy prognoz nie przedstawiają stanu rzeczywistego, lecz stan postulowany. Z tego względu na mapach prognoz często nie są naniesione fronty atmosferyczne i nigdy nie ma na nich symboli stacji.
      Ponieważ od momentu wykonania obserwacji, przekazu i weryfikacji obserwacji, do momentu ukończenia prac nad mapa analizy i jej rozpowszechnieniem upływa pewien czas (zazwyczaj 3-4 godziny), mapy analizy, które docierają na statek przedstawiają prawdziwy, lecz historyczny, bo sprzed 3-4 godzin, stan atmosfery. Mapy prognoz przedstawiają przypuszczalny (najbardziej prawdopodobny) stan atmosfery, jaki ma dopiero nastąpić.

W praktyce synoptycznej wykorzystuje się również mapy przedstawiające wykształcenie niektórych cech dynamiki atmosfery na wyższych poziomach. Zamiast określać wysokość nad poziom morza w metrach, mapy takie konstruuje się dla określonego poziomu ciśnienia (zazwyczaj 900, 850, 750, 500, 300, 200, 100 hPa; np. rozkład temperatury na poziomie 500 hPa, izotachy [czyli linie jednakowych prędkości wiatru] na poziomie 200 hPa), albo też przedstawiają one rozkład wysokości danej powierzchni izobarycznej, wyrażony w metrach (najczęściej w dekametrach) geopotencjału [geopotencjał - potencjał pola siły grawitacji U równy pracy, jaką trzeba wykonać dla pokonania siły ciężkości w celu podniesienia jednostki masy z poziomu morza na daną wysokość h. U = gh, gdzie g - przyspieszenie grawitacyjne. Jednostką geopotencjału jest metr geopotencjalny równy pracy, jaką trzeba wykonać przy podnoszeniu 1 kg na wysokość 1 m przy g = 9,82 m/s2. Z reguły wysokość geopotencjału określa się w dekametrach [dziesiątkach metrów; dm, dgm]. Przykładowo, jedną z ważniejszych map jest mapa geopotencjału 500 hPa (patrz na przykład tu)  (i  tutaj]. Takie mapy noszą ogólną nazwę "map górnych". Łącznie mapy dolne i mapy górne tworzą trójwymiary obraz wykształcenia procesów funkcjonujących w troposferze. Dalej zajmiemy się mapami dolnymi, jako najważniejszymi w praktyce nawigacyjnej. Informacje o mapach górnych i ich uproszczonej interpretacji zainteresowani znajdą w pracy Carra [Carr Michael, 1999, International Marine's Weather Predicting Simplified: How to Read Weather Charts and Satellite Images. McGraw-Hill, Camden, Maine; New York; San Francisco; Washington D.C., Toronto, ss. 180].

Symbole na mapach pogody

Izobary na mapach dolnych przedstawiają rozkład ciśnienia zredukowanego do poziomu morza. Interpolację izobar przeprowadzają odpowiednie programy lub synoptycy; w trakcie interpolacji uwzględnia się również kierunek wiatru. Na mapach dolnych izobary wykreśla się co 4 lub 5 hPa (na szczegółowych mapach (pierworysach), kreślonych w ośrodkach meteorologicznych, izobary prowadzone są co 2 lub 2.5 hPa) - ryc. 1. Podstawą wykreślenia pola izobar są wartości ciśnienia oraz kierunki wiatru zmierzone na stacjach meteorologicznych. Pod mianem "stacji" rozumie się zarówno stacje lądowe, jak i stacje morskie, którymi są statki wykonujące obserwacje meteorologiczne i przekazujące je do meteorologicznych centrów zbiorczych, jak i autonomiczne boje oceaniczne, rejestrujące i przekazujące informacje hydrometeorologiczne. Lokalizacja (współrzędne) stacji lądowych jest stała, statki przekazują informację o miejscu (położeniu) wykonanej obserwacji w depeszy obserwacji hydrometeorologicznej (patrz Klucze do obserwacji - FM 12–XIV Ext. SYNOP, FM 13–XIV Ext. SHIP, FM 14–XIV Ext. SYNOP MOBIL). Stacje, zarówno lądowe, jak i wykorzystane do konstrukcji danej analizy stacje morskie, naniesione są na mapach w postaci małych okręgów. Ich lokalizacja na mapie odpowiada położeniu w momencie wykonania obserwacji. Dookoła stacji naniesione są wartości i symbole. Liczba opisów (wartości i symboli) przy poszczególnych stacjach jest niejednakowa.

Na mapę synoptyczną nanoszone jest symbolami graficznymi: położenie frontów atmosferycznych i centrów układów ciśnienia, strefy występowania różnych zjawisk pogodowych (opadów, burz, mgieł, zachmurzenia), wyniki obserwacji i pomiarów meteorologicznych przeprowadzanych na stacjach pomiarowych (tzw. modele stacji). Symbole te opisane są w publikacji WMO-No. 306. Manual on Codes - International Codes, Volume I.1, Part A – Alphanumeric Codes (2019 edition). Współczesne mapy synoptyczne mogą być opracowywane w wersji czarno-białej lub barwnej (ryc.1).


Ryc. 1. Przykładowe dolne mapy analizy ciśnienia z dnia 7 marca 2021 roku.
Po lewej - mapa wydawana przez UK Met Office - izobary kreślone co 4 hPa, mapa czarno-biała;
po prawej - mapa wydawana przez KNMI (The Royal Netherlands Meteorological Institut) - izobary kreślone co 5 hPa, mapa kolorowa


Symbole graficzne wskazujące położenie frontów atmosferycznych i centrów układów ciśnienia
Podstawowy symbol przedstawiony poniżej jest umieszczony na mapie wzdłuż linii zjawiska i jest powtarzany w razie potrzeby w celu wskazania zasięgu zjawiska. Strzałki w pozycjach od 1 do 10 nie są częścią symbolu, ale są wprowadzone do zestawu poniżej w celu wskazania orientacji symbolu w odniesieniu do kierunku ruchu zjawiska. W kolumnie opisanej WMO-No. 306 (2019 ed.) przedstawiono symbole zalecane przez WMO do stosowania na mapach czarno-białych (po lewej) oraz kolorowych (po prawej). W sąsiedniej kolumnie (opisanej - Inne oznaczenia) pokazano znaki oboczne stosowane zamiennie przez służby meteorologiczne różnych państw. 

Oznaczenie centrów układów ciśnienia oznaczane są dużymi literami. W zależności od języka wydawcy mapy mogą to być:
- układy wysokiego ciśnienia:   W - wyż;  H - High (j. angielski),  Hohe (j. niemiecki);  A - Anticyclone (j. francuski),  Anticiclón (j. hiszpański), na mapach w kolorze - na niebiesko,
- układy niskiego ciśnieniaN - niż;  L - Low (j. angielski);  T - Tiefe (j. niemiecki);  D - Depression (j. francuski);  B - Baja (j. hiszpański), na mapach w kolorze - na czerwono.
Jeżeli położenie centrum układu można było wyznaczyć, to na mapie pozycja centrum układu jest oznaczona krzyżykiem ( x ) lub krzyżykiem w kółku ( ⊗ ). Jeżeli lokalizacja centrum nie była możliwa, to pozycja litery określa tylko orientacyjne położenie centrum danego układu. Przy danej literze może być podana wartość ciśnienia w centrum tego układu (hPa). Porównaj oznaczenia układów ciśnienia na mapach na ryc. 1-4. Na niektórych mapach, zwłaszcza wydawanych przez NWS/NCEP - Ocean Prediction Center (USA) na mapie analizy naniesione są również prognozowane kierunki ruchu centrów poszczególnych układów. Na mapie zaznaczona jest krzyżykiem przyszła (na najbliższe 24 godziny) pozycja danego centrum a strzałką zaznaczony jest prognozowany kierunek ruchu tego centrum (patrz ryc. 3).



Ryc. 2. Mapa analizy dolnej opracowana przez Instituto Nacional de Meteorologia w Brazylii (https://tempo.inmet.gov.br/AnaliseSituacaoAtual).
Zaznaczona m.in.: Międzyzwrotnikowa Strefa Zbieżności (znak 18 z tabelki powyżej), linie niestabilności (znak 15), oś zatoki (znak 20),
strefa opadów z przerwami (znak 2 z tabelki poniżej)



Ryc. 3. Mapa analizy dolnej opracowanej przez NWS/NCEP - Ocean Prediction Center w USA (https://ocean.weather.gov/A_sfc_full_ocean_color.png)
z zaznaczonymi czerwonymi strzałkami przyszłego ruchu centrów poszczególnych układów niskiego ciśnienia

Symbole graficzne zjawisk pogodowych
Na dolnej mapie analizy pogody za pomocą symboli graficznych często przedstawione jest występowanie na większych obszarach takich zjawisk pogodowych jak: opady ciągłe śniegu, deszczu lub mżawki; opady z przerwami deszczu lub śniegu; opady przelotne deszczu, śniegu lub gradu; burze; mgły;  wichury pyłowe i piaskowe lub zmętnienie płowe. We wszystkich przypadkach zasięg obszaru objętego zjawiskiem może być wyznaczony cienką linią graniczną tego samego koloru. Symbole cieniowane, kreskowane lub nakładane nie powinny zasłaniać innych elementów zaznaczonych na mapie (ryc. 2 i 4). Poniżej przedstawiono znaki graficzne zalecane przez WMO-No. 306 (2019 ed.) do wykorzystania na mapach dolnych w celu pokazania przestrzennego rozkładu występowania danego zjawiska.



Ryc. 4.  Mapa analizy dolnej z zaznaczonymi obszarami opadów z przerwami (zielony szraf u dołu mapy) oraz punktowo (w kółkach modeli stacji)
występowaniem opadów ciągłych - kolor zielony i mgieł - kolor żółty (https://www.kma.go.kr/eng/weather/images/analysischart.jsp)

 

Model stacji

Rozmieszczenie (położenie) wartości poszczególnych elementów meteorologicznych oraz symboli charakteryzujących wykształcenie lub stan zjawisk pogodowych jest ściśle określone względem położenia stacji meteorologicznej. Na obszarach morskich przez stację rozumie się statki wykonujące w danym terminie pomiary na swojej pozycji, platformy wiertnicze i wydobywcze, na których dokonuje się obserwacji lub boje oceanograficzne wykonujące pomiary. Naniesione w umowny sposób dane pomiarowe i obserwacyjne stanowią podstawę do analizy mas powietrza, wykreślania przebiegu frontów atmosferycznych oraz interpolowania przebiegu izobar. Układ tych wartości i symboli określa się jako tzw. "model stacji". Poniżej przedstawiono ogólny układ informacji w modelu stacji zalecany przez WMO-No. 306 (2019 edition) oraz często występujący układ informacji w modelu stacji przedstawiający pomiary wykonywane na statkach i na stacjach lądowych. Omówienie modelu stacji lądowej i morskiej patrz również tutaj (strony 13 i 15).

xx xx


„Kwadraty” na diagramie są zawarte tylko po to, aby ustalić położenie elementów i nie ma ich na mapie. Wszelkie elementy można pominąć, wtedy rysuje się tzw. uproszczony model stacji. Jeżeli konieczne jest zastosowanie elementów pokazanych na ogólnym modelu stacji, należy je umieścić w odpowiednich wskazanych w modelu pozycjach. Podczas kreślenia danych z automatycznych stacji pogodowych na okręgu stacji winien być narysowany trójkąt równoboczny, tak aby wierzchołek trójkąta wskazał położenie symbolu chmury piętra średniego. Niektóre ośrodki, na przykład MetOffice z Wielkiej Brytanii zamiast na kółko zachmurzenia ogólnego (N) wrysowywać trójkąt, w modelu stacji zachmurzenie zaznaczają tylko w trójkącie. Na mapie lokalizacja środka każdego kółka z określonym zachmurzeniem wyznacza jednocześnie położenie statku, platformy, boi czy stacji lądowej w momencie wykonywania obserwacji. Litery identyfikacyjne statku lub boi powinna być umieszczona nad modelem. Poszczególne elementy pogodowe w modelu stacji opisane są za pomocą takich samych symboli literowych jakie są stosowane w depeszy meteorologicznej (patrz Klucze do obserwacji - FM 12–XIV Ext. SYNOP, FM 13–XIV Ext. SHIP, FM 14–XIV Ext. SYNOP MOBIL). Zastosowane w modelu stacji znaki graficzne są następujące:

I - kolumna środkowa modelu stacji, której środek tworzy stacja (kółko zachmurzenia ogólnego - N) jest zarezerwowana na informacje o chmurach występujących w poszczególnych piętrach, wielkości zachmurzenia w piętrze najniższym i wysokości podstawy chmur (kolumna z oznaczeniami CH, CM, CL, Nh, h). Powyżej środka modelu gdzie znajduje się graficzne przedstawienie wielkości zachmurzenia ogólnego (N) przekazuje się symbolem graficznym informacje o chmurach piętra średniego (CM), a nad nim - wysokiego (CH). Poniżej symbolu zachmurzenia ogólnego (N) znajduje się symbol chmur piętra niskiego (CL).  Obok lub poniżej symbolu chmur piętra niskiego podaje się w kluczu wielkość zachmurzenia przez chmury najniższe (Nh), a jeszcze niżej, również w kluczu, informacje o wysokości podstawy chmur najniższych.

N  -  zachmurzenie ogólne nieba - oznaczane jest za pomocą środkowego okręgu na wykresie modelu stacji. Niektóre ośrodki meteorologiczne rozróżniają symbole zachmurzenia ogólnego w zależności od tego czy stacja jest manualna czy automatyczna. Okrąg jest wykreślany, gdy dane z obserwacji obejmowały obserwację człowieka. Gdy obserwacja jest całkowicie zautomatyzowana stosowany może być trójkąt (np. MetOffice - Wielka Brytania) lub kwadrat (np. NWS/NCEP - USA). Symbol trójkąta stosowany jest również gdy do raportu o stanie pogody wykorzystuje się kod METAR (Meteorological Aerodrome Report). Symbole graficzne zachmurzenia ogólnego nieba przedstawione poniżej obowiązują od 1 lipca 1968 roku. Jeżeli interesuje nas interpretacja starszych map, to wcześniejsze symbole, stosowane w okresie  od 1 stycznia 1950 do 30 czerwca 1968 roku znaleźć można między innymi w Factsheet 11 Interpreting weather charts. Okrąg, trójkąt lub kwadrat jest wypełniony w zależności od części ósmych (liczby oktantów) nieba zakrytego chmurami:

  xxxx


W górnym lewym przykładzie informacje pochodzą ze stacji manualnej gdzie obserwator ocenił zachmurzenie ogólne nieba na 5/8, model poniżej przedstawia informacje ze stacji automatycznej - stąd znak graficzny liczby klucza N= / - nie prowadzono obserwacji ujęty w trójkąt. Obok przykład z mapy wielobarwnej wydawanej przez NWS/NCEP (USA) - N = 0, czyli niebo bezchmurne.

CH, CM, CL  -  rodzaje chmur - Cirrus, Cirrocumulus i Cirrostratus (CH); Altocumulus, Altostratus i Nimbostratus (CM); Stratocumulus, Stratocumulus, Cumulonimbus i Cumulonimbus (CL). Symbole odpowiadające każdej cyfrze kodu przedstawiono w poniższej tabeli:

Znaczenie numerów kodowych podane jest w tablicach kodów (WMO Code Table 0509, 0513 i 0515) w Podręczniku kodów (WMO-No. 306. Manual on Codes - International Codes, Volume I.1, Part A – Alphanumeric Codes, 2019 edition) lub tutaj. Symbole chmur nawet na mapie wielobarwnej rysowane są w kolorze czarnym. Jednak dozwolone jest użycie koloru czerwonego dla symboli CH z czego korzystają niektóre ośrodki. Jeżeli w danym modelu stacji symbol chmur danego piętra nie występuje, to znaczy brak chmur w danym piętrze.
W przykładzie pokazanym powyżej po lewej stronie: Ch = 5 - Ci (często w pasmach) i Cs lub tylko Cs stopniowo zaciągający niebo, chmury te na ogół wszędzie grubieją, lecz ich ciągła zasłona nie osiąga 45° wzniesienia nad horyzontem; CM = 4 - ławice Ac tr ciągle zmieniające się i występujące na jednym lub kilku poziomach; CL = 1 - Cu hum lub Cu fra (lecz nie złej pogody) lub oba razem. W przykładzie pokazanym powyżej po prawej stronie: Ch = 5; CM = 6 - Ac cugen lub cbgen; CL = 4 - Sc cugen.

Nh  -  wielkość zachmurzenia przez chmury najniższe - stopień zachmurzenia nieba przez wszystkie chmury CL (oktanty) lub, jeśli nie ma chmur CL, stopień zachmurzenia nieba przez wszystkie chmury CM (oktanty). Cyfrę kodu dla Nh stosuje się po prawej stronie miejsca przeznaczonego na CL (patrz ideowy model stacji morskiej powyżej). W przykładzie pokazanym powyżej po lewej stronie Nh = 3 oktanty (3/8); w przykładzie po prawej - Nh = 5 oktantów (5/8).

h  -  wysokość podstawy najniższych widocznych chmur nad powierzchnią ziemi (morza) - cyfra kodu dla h jest zaznaczona poniżej miejsca przeznaczonego na CL. Znaczenie numerów kodowych podane jest w tablicy kodów (WMO Code Table 1600) w Podręczniku kodów (WMO-No. 306. Manual on Codes - International Codes, Volume I.1, Part A – Alphanumeric Codes, 2019 edition) lub tutaj. W przykładzie pokazanym powyżej po lewej stronie - brak informacji o wysokości chmur CL mimo, że ich rodzaj określono (CL = 1 - Cu hum lub Cu fra); w przykładzie po prawej - h = 5 czyli podstawa chmur Sc cugen znajduje się na wysokości od 600 do 1000 m nad powierzchnią gruntu lub morza.

 ddff  -  kierunek (dd) i prędkość (ff) wiatru rzeczywistego - są wykreślane w środku wykresu modelu stacji. Kierunek wiatru (dd) określa wchodząca do modelu (do okręgu zachmurzenia ogólnego) kreska (odcinek, strzałka). Jest ona skierowana wzdłuż osi wiatru w kierunku środka okręgu stacji i zatrzymuje się na obwodzie kółka zachmurzenia ogólnego. Przy maszynowym nanoszeniu modeli stacji na mapę synoptyczną niektóre ośrodki wykreślają strzałki wiatru obok kółka zachmurzenia ogólnego (np. mapy DWD - Deutscher Wetterdienst). Strzałka wskazuje kierunek, z którego wieje wiatr w dziesiątkach stopni i zakończona jest symbolem prędkości wiatru (ff) w jednostkach wskazanych przez iw. Prędkość wiatru jest przedstawiana przez upierzenie strzałki (kreski, odcinki). Pełny skok pióra odpowiada 5 m/s (10 węzłom), połowa pióra - 2,5 m/s (5 węzłom), pełny proporczyk - 25 m/s (50 węzłom). Prędkość wiatru stanowi sumę piór i proporczyków na strzałce wiatru. Wszystkie proporczyki (trójkąty, których podstawa leży na strzałce wiatru) i pióra znajdują się po lewej stronie strzałki wiatru na półkuli północnej i po prawej stronie na półkuli południowej. Ogon ma kąt około 120° od strzałki wiatru. Cisza powinna być oznaczona okręgiem narysowanym wokół kółka stacji. Jeżeli w czasie obserwacji określono kierunek wiatru, ale nie zmierzono jego prędkości, to na końcu strzałki wiatru zamiast pióra winien być zastosowany znak „x”:

W górnym modelu stacji powyżej kierunek wiatru można oszacować jako 065-075° (ENE) a prędkość wiatru - 20 w, w dolnym modelu stacji powyżej kierunek wiatru można oszacować jako 290-300° (WNW) a prędkość wiatru - 30 w.

II - kolumna lewa w modelu stacji - znajdują się tu informacje o temperaturze powietrza (TT), bardzo często poniżej TT znajduje się informacja o widzialności poziomej (VV) choć w modelu ogólnym WMO informacje o VV winny się znajdować na lewo od symbolu pogody bieżącej, na wysokości kółka zachmurzenia ogólnego - symbol pogody bieżącej (ww, wawa lub w1w1), poniżej symbolu pogody bieżącej podawana jest informacja o temperaturze punktu rosy (TdTd), a jeszcze niżej na stacjach morskich podawane są dane o temperaturze wody morskiej (TwTw).

TT  -  temperatura powietrza w stopnia Celsjusza - wpisana w pełnych stopniach, po wstępnym zaokrągleniu do najbliższego stopnia. Wartości ujemne są poprzedzone znakiem minus. Model ogólny dopuszcza naniesienie na mapę rzeczywistej wartości temperatury powietrza w stopniach i dziesiątych części stopnia Celsjusza (TTT - model ogólny), dziesiąte części stopnia Celsjusza są oddzielone kropką (obecnie rzadko stosowane). Znak temperatury winien być wtedy oznaczony symbolem sn (w tej chwili najczęściej stosuje się znak "-"). Na mapach wydawanych przez służby amerykańskie TT często jest podana w °F - stopniach Fahrenheita (układ modelu stacji patrz tutaj, a przykładowe mapy patrz tutaj). Informacja o temperaturze powietrza powinna się znajdować na tym samym poziomie co informacja o ciśnieniu atmosferycznym. Na mapach barwnych temperatura powietrza winna być wykreślana na czerwono (patrz przykład poniżej). Bardzo często na mapie brak informacji w jakich jednostkach podawane są wartości temperatury. Przy interpretacji mapy wydawcy amerykańskiego warto zwrócić uwagę na wartości TT, rejon i porę roku. Na przykład trudno oczekiwać, że 15 marca 2021 roku w rejonie Wielkich Jezior i prowincji Ontario w Kanadzie (patrz mapka poniżej) temperatura powietrza wzrośnie do 21-33°C czy nawet 45°C (na zachodzie) - w takiej sytuacji podawana na mapie wartość TT musi być mianowana w °F. Podobnie przykład modelu barwnego poniżej - TT = 46°F, na modelu poniżej pochodzącego z mapy wydawanej przez DWD: TT = 19°C.

VV  -  widzialność pozioma - według modelu stacji synoptycznej informacja o widzialności poziomej powinna być umieszczona na lewo od symbolu pogody bieżącej (patrz przykład z 15 marca 2021 r. powyżej). Przy maszynowym nanoszeniu modeli stacji na mapę synoptyczną niektóre ośrodki wykreślają informację VV powyżej symbolu pogody bieżącej, a poniżej informacji o temperaturze powietrza (np. mapy DWD - Deutscher Wetterdienst). W miejscu przeznaczonym na informację o VV podane powinny być liczby kodu. Znaczenie numerów kodowych podane jest w tablicy kodów (WMO Code Table 4377) w Podręczniku kodów (WMO-No. 306. Manual on Codes - International Codes, Volume I.1, Part A – Alphanumeric Codes, 2019 edition) lub tutaj. Na przykładowych modelach stacji zamieszczonych powyżej w górnym modelu brak informacji o VV, w dolnym modelu - VV = 60, co zgodnie z kluczem oznacza, że widzialność pozioma wynosi 10 km. Na mapach wydawanych przez służby amerykańskie VV często jest podana w milach lądowych zamiast w kluczu (tak jest na mapce z 15 marca powyżej). Na przykład gdy w miejscu przeznaczonym w modelu stacji na informację o VV widnieje zapis 3/4, oznacza to, że VV = 3/4 mili lądowej.

ww, wawa lub w1w1  -  pogoda bieżąca - symbol pogody bieżącej znajduje się po lewej stronie kółka zachmurzenia ogólnego. Do zastosowania są symbole odpowiadające 99 liczbom klucza. W przypadku stacji nieautomatycznej (manualnej) wykorzystuje się symbole ww kodowane według tablicy kodów (WMO Code Table 4677), W przypadku stacji automatycznej stosuje się symbole wawa kodowane według tablicy kodów (WMO Code Table 4680). Niektóre ośrodki opracowujące mapy analizy dolnej stosują również symbole uzupełniające w1w1 kodowane według tablicy kodów (WMO Code Table 4687). Wszystkie tablice kodów znajdują się w Podręczniku kodów (WMO-No. 306. Manual on Codes - International Codes, Volume I.1, Part A – Alphanumeric Codes, 2019 edition) lub tutaj. Na mapach barwnych symbole pogody bieżącej winny być kreślone w kolorze czarnym. Symbole pogody bieżącej odpowiadające każdej cyfrze kodu wyglądają następująco:
poniżej po lewej - zbiór symboli dla stacji manualnej (ww), w środku - zbiór symboli dla stacji automatycznej (wawa), po prawej - zbiór symboli uzupełniających (w1w1):


ww  -  w przypadku stosowania zestawu symboli ww, aktualnie obowiązujący Podręcznik kodów (WMO-No. 306. Manual on Codes - International Codes, Volume I.1, Part A – Alphanumeric Codes, 2019 edition) nie zaleca uwzględniania na mapach symboli liczb klucza 00-03 opisujących przypadki braku meteorów, z wyjątkiem fotometeorów, a warunki pogodowe są określone wyłącznie na podstawie charakterystycznych zmian stanu nieba podczas obserwacji. Mimo tego zalecenia niektóre służby meteorologiczne (m.in. NWS/NCEP USA) w dalszym ciągu na swoich mapach stosują te cztery symbole. Ich pola w tablicy ww powyżej zaznaczone są na żółto. W symbolach odpowiadających liczbom klucza 93 i 94 znaki gradu " ∆" lub śniegu " * " są alternatywami, które należy stosować zgodnie z obserwacją. Podobnie w symbolach odpowiadających liczbom klucza 95 i 96 znaki deszczu " • " lub śniegu " * " są także alternatywami, z wyjątkiem przypadków wątpliwych. Gdy w depeszy w grupie określającej typ stacji wpisano ix = 2 lub 3 (brak zjawisk lub brak danych i grupa 7wwW1W2 opuszczona) przestrzeń przeznaczona w modelu stacji na ww pozostaje pusta.
wawa  -  przy podawaniu pogody bieżącej z automatycznej stacji meteorologicznej wawa powinien być wykorzystywany zestaw symboli z tablicy środkowej znajdującej się powyżej. W tej tablicy pola zaznaczone na żółto i przekreślone oznaczają, że odpowiadających im liczb kodu obecnie nie stosuje się. Według Podręcznika kodów (WMO-No. 306. Manual on Codes - International Codes, Volume I.1, Part A – Alphanumeric Codes, 2019 edition) symbole przedstawiające ogólną postać zjawisk meteorologicznych - liczby klucza 30, 50, 60 i 70 mogą w modelu stacji być powiększone. Symbole odpowiadające liczbom klucza 40-42 określają dowolną formę opadów, 43-44 - deszcz lub mżawkę, a 45-46 - opady stałe. Symbole występujące w wierszu 80 przedstawiają opady przerywane, w tym opady przelotne. Podobnie jak dla stacji manualnych, również w przypadku stacji automatycznych, gdy w depeszy w grupie określającej typ stacji wpisano ix = 5 lub 6 (brak zjawisk lub brak danych i grupa 7wawaWa1Wa2 opuszczona) przestrzeń przeznaczona w modelu stacji na wawa pozostaje pusta lub wykreśla się //.
w1w1  -  zbiór symboli uzupełniających możliwych do zastosowania dla przedstawienia pogody bieżącej (oprócz ww lub wawa) przedstawiony jest w tabeli prawej powyżej. Niektóre symbole mogą być wykreślone w połączeniu z symbolami ww, na przykład użycie symbolu mżawki, deszczu lub śniegu w liczniku i cyfr od 0 do 7 w mianowniku, tak jak to jest zaznaczone w tablicy dla liczb klucza 50-57, 60-67 i 70-77, oznacza podanie nie tylko rodzaju opadów, ale również intensywności jego wypadania w mm na godzinę:

w1w1 0 1 2 3 4 5 6 7 miano
50 < 0,10  0,10-0,19 0,20-0,39 0,40-0,79 0,80-1,59
1,60-3,19 3,20-6,39   6,4 lub więcej mm/h
60 < 1,0 1,0-1,9 2,0-3,9 4,0-7,9   8,0-15,9 16,0-31,9 32,0-63,9 64,0 lub więcej mm/h
70 < 1,0 1,0-1,9 2,0-3,9 4,0-7,9   8,0-15,9 16,0-31,9 32,0-63,9 64,0 lub więcej cm/h


Na przykład zapis w polu "ww" modelu stacji symbolu  •/4 (w1w1 = 64) oznacza, zgodnie z tablicą kodów (WMO Code Table 4687) w Podręczniku kodów (WMO-No. 306. Manual on Codes - International Codes, Volume I.1, Part A – Alphanumeric Codes, 2019 edition), że w ciągu ostatniej godziny wypadał deszcz z intensywnością od 8 do 15,9 mm.

TdTd  -  temperatura punktu rosy - w modelu stacji znajduje się poniżej symbolu pogody bieżącej ("ww"). Podawana jest w pełnych stopniach Celsjusza (po uprzednim zaokrągleniu do najbliższego stopnia), w razie potrzeby ze znakiem minus. Model ogólny dopuszcza naniesienie na mapę rzeczywistej wartości temperatury punktu rosy w stopniach i dziesiątych części stopnia Celsjusza (TdTdTd - model ogólny), dziesiąte części stopnia Celsjusza są oddzielone kropką (obecnie rzadko stosowane). Znak temperatury winien być wtedy oznaczony symbolem sn (w tej chwili najczęściej stosuje się znak "-"). Na mapach wydawanych przez służby amerykańskie TdTd często jest podana w °F (patrz fragment mapy z 15 marca 2021 r.). Miano temperatury punktu rosy i temperatury powietrza musi być takie same.

TwTw - temperatura wody morskiej - występuje tylko w modelach stacji morskich i zajmuje pozycję poniżej wartości temperatury punktu rosy (TdTd). Model ogólny (WMO-No. 306 (2019 edition) dopuszcza wykorzystanie 3 cyfr, co oznacza, że temperatura wody morskiej może być podana z dokładnością do części dziesiętnych, wtedy miejsce dziesiętne oddzielone jest przecinkiem. Najczęściej jednak wartość temperatury wody morskiej podawana jest w pełnych stopniach Celsjusza (wartość pomiaru zaokrąglona do najbliższego stopnia). Wartości ujemne są poprzedzone znakiem minus. Na mapach amerykańskich temperatura wody morskiej może być podawana w °F - stopniach Fahrenheita. Jeżeli na mapie dolnej przy podawaniu w modelu stacji wartości temperatury wykorzystuje się skalę Fahrenheita, to wszystkie informacje dotyczące temperatury - powietrza, punktu rosy, wody morskiej - muszą być mianowane w tej samej skali. Na mapach wydawanych przez NWS/NCEP - Ocean Prediction Center (USA) informacja o TwTw przesunięta jest do środkowej kolumny i znajduje się poniżej symbolu chmur piętra niskiego, na mapach kolorowych kreślona jest na niebiesko (patrz przykład "d" poniżej).

III - kolumna prawa w modelu stacji - znajdują się tu informacje o ciśnieniu atmosferycznym (PPP), poniżej - na wysokości kółka zachmurzenia ogólnego - wielkości tendencji ciśnienia powietrza za okres trzech godzin poprzedzających obserwację (ppp) i na prawo od niej - symbol charakterystyki tendencji ciśnienia powietrza za okres trzech godzin poprzedzających obserwację (a). Poniżej wielkości tendencji ciśnienia i na tym samym poziomie co symbol chmur piętra niskiego winien znajdować się symbole pogody ubiegłej (W1W2). W modelu stacji morskiej jeszcze niżej powinna być podana informacja o kursie i prędkości statku (Dsvs).

PPP - ciśnienie atmosferyczne na średnim poziomie morza - w dziesiątych częściach hektopaskala z pominięciem cyfry tysiąca hektopaskala. Według modelu ogólnego (WMO-No. 306, 2019 edition) można je podać za pomocą czterech cyfr. Najczęściej jednak podaje się tylko trzy ostatnie cyfry wartości ciśnienia odczytanego z dokładnością do 0,1 hPa. W przypadku gdy ciśnienie jest niższe od 1000 hPa odrzuca się pierwszą cyfrę (np. jeśli ciśnienie jest 988,3 hPa - to na mapie znajduje się zapis 883), w przypadku gdy ciśnienie jest 1000 i więcej hPa - odrzuca się dwie pierwsze cyfry (np. jeśli ciśnienie jest 1006,0 hPa - to na mapie znajduje się zapis 060).

ppp - tendencja ciśnienia powietrza za okres trzech godzin poprzedzających obserwację - wyrażona jest w dziesiątych częściach hektopaskala (bez znaku dziesiętnych). Zmiana ciśnienia jest podawana w dwóch cyfrach, wykreślając tylko ostatnie cyfry ppp, chyba że pierwsza cyfra ppp jest różna od zera, w którym to przypadku zmiana ciśnienia jest przedstawiana w postaci trzech cyfr. Rysowane cyfry mogą być poprzedzone znakiem plus, gdy a = 0, 1, 2 lub 3 oraz znakiem minus, gdy a = 5, 6, 7 lub 8. W tym przypadku symbol a = 2, 4 (jeśli jest używany) lub 7 znaki wartości tendencji można pominąć. Na mapach wydawanych przez DWD (Deutscher Wetterdienst - patrz mapy DWD) wielkość tendencji ciśnienia jest w prawej kolumnie przesunięta wyżej - na poziom symbolu CM, podobnie jak wyżej przesunięta jest wielkość ciśnienia (PPP), a na wysokości kółka zachmurzenia ogólnego w kolumnie prawej jest wykreślony symbol "a" (patrz przykłady e i f poniżej). Na mapach wykreślanych w kolorze wielkość "ppp" może być znaczona kolorem czerwonym.

 a - charakterystyka tendencji ciśnienia powietrza za okres trzech godzin poprzedzających obserwację - przedstawiana jest za pomocą symbolu graficznego pokazującego jak w ciągu ostatnich trzech godzin zmieniał się zapis zmian ciśnienia na barografie. Model ogólny stacji zakłada, że symbol jest kreślony na prawo od informacji o wielkości tendencji ciśnienia "ppp". Jednak niektóre ośrodki (patrz mapy DWD) symbol charakterystyki zmian ciśnienia znaczą na poziomie/wysokości kółka zachmurzenia ogólnego bezpośrednio na prawo od niego (patrz przykłady stacji e i f poniżej). Na mapach wykreślanych w kolorze symbol "a" może być znaczona kolorem czerwonym. Poniżej znajduje się znaczenie symboli zmian ciśnienia i opis ich zmian w czasie 3 godzin:

W przykładach modeli stacji pokazanych powyżej po prawej stronie informacje o ciśnieniu przedstawiają się następująco:
a)  - PPP = 1016,5 hPa; wzrost równomierny lub nierównomierny, ciśnienie jest wyższe o 0,9 hPa niż przed 3 godzinami;
b)  - PPP = 1026,3 hPa; wzrost, potem spadek, ciśnienie jest o 1,3 hPa niższe niż przed 3 godzinami;
c)  - PPP = brak informacji; ciśnienie najpierw wzrosło, potem spadło, ciśnienie jest o 2,0 hPa niższe niż przed 3 godzinami;
d)  - PPP = 1022,3 hPa; najpierw wzrost, potem spadek ciśnienie jest takie same jak przed 3 godzinami;
e)  - PPP = 1023,0 hPa; najpierw wzrost, potem spadek, ciśnienie jest o 1,4 hPa niższe niż przed 3 godzinami;
f)   - PPP =    998,4 hPa; najpierw spadek, potem wzrost, ciśnienie jest takie samo jak przed 3 godzinami;

W1W2 - pogoda ubiegła - model ogólny (WMO-No. 306 (2019 edition) dopuszcza wykorzystanie 2 symboli W1 i W2, tak jak to jest podane w depeszy meteorologicznej. W praktyce, do modelu stacji wnosi się tylko jeden symbol, rozróżniając jedynie czy informacja pochodzi ze stacji manualnej (W1) czy automatycznej (Wa1). W modelu symbol pogody ubiegłej powinien znajdować się na poziomie/wysokości symbolu chmur piętra niskiego - na prawo od niego. Według Podręcznika kodów (WMO-No. 306. Manual on Codes - International Codes, Volume I.1, Part A – Alphanumeric Codes, 2019 edition) symbole przedstawiające pogodę ubiegłą ze stacji nieautomatycznej winny być przedstawiane zgodnie z tablicą WMO Code Table 4561, a dla stacji automatycznej - WMO Code Table 4531 oraz odpowiadającymi im symbolami. Znaki graficzne odpowiadające danej cyfrze kodu przedstawiono w poniższej tabeli:

 

W przykładowych modelach stacji pokazanych powyżej informacje o pogodzie ubiegłej przedstawiają się następująco:
a) i b) - brak informacji o pogodzie ubiegłej, c)  - opady przelotne, d)  - brak informacji o pogodzie ubiegłej, e)  - mżawka, f)   - deszcz.

Dsvs - średnie kurs (Ds) i prędkość (vs) statku w ciągu trzech godzin poprzedzających obserwację - w modelu stacji morskiej poniżej poniżej symbolu pogody ubiegłej może się znajdować informacja o kursie i prędkości statku, na którym wykonywana była obserwacja i jej wyniki przedstawia dany model stacji. Według Podręcznika kodów (WMO-No. 306. Manual on Codes - International Codes, Volume I.1, Part A – Alphanumeric Codes, 2019 edition) kierunek Ds jest wykreślany za pomocą strzałki wskazującej kierunek, w którym porusza się statek, a cyfra kodu dla prędkości vs jest wprowadzana po prawej stronie strzałki. Niektóre służby, np DWD, zamiast strzałki wskazującej kierunek w którym porusza się statek podają w tym miejscu modelu stacji wypadkowy kurs statku (zgodnie z kluczem do szyfrowania obserwacji). W przykładowych modelach stacji pokazanych powyżej informacje o kursie i prędkości statku zawiera tylko model oznaczony "e)" i podaje, że w ciągu ostatnich trzech godzin poprzedzających obserwacje statek płynął w kierunku NE ze średnią prędkością od 11 do 15 węzłów (20-28 km/godz.).

Choć ogólny model stacji (opisany powyżej WMO-No. 306 (2019 edition), podobnie jak model dla stacji morskich pozwala na zamieszczenie szczegółowych informacji o falowaniu: okresie (PwaPwa) i wysokości (HwaHwa) fali wiatrowej przy obserwacjach instrumentalnych lub okresie (PwPw) i wysokości (HwHw) fali wiatrowej przy obserwacjach szacunkowych (ze statków handlowych) oraz okresie (Pw1Pw1Pw2Pw2), wysokości (Hw1Hw1Hw2Hw2) i kierunkach (dw1dw1 dw2dw2) fali martwej, zgodnie z liczbami klucza do szyfrowania obserwacji (patrz Podręcznik kodów - WMO-No. 306. Manual on Codes - International Codes, Volume I.1, Part A – Alphanumeric Codes, 2019 edition).  Współcześnie tylko niektóre ośrodki opracowujące mapy analizy dolnej korzystają z tej możliwości. Najczęściej w bardzo ograniczonym zakresie. Należy do nich NWS Ocean Prediction Center (USA), które w swoich modelach podaje wysokość fali. W przykładowych modelach stacji pokazanych powyżej informacje o wysokości fali zawiera model oznaczony "d)" - gdzie w wierszu, w którym występuje symbol chmur piętra niskiego - na prawo od niego podano cyfrę 2. NWS Ocean Prediction Center dopuszcza mianowanie wysokości fali znacznej w stopach lub metrach. Zasada jest jednak taka, że gdy informacje o temperaturze są w modelu stacji podawane w °F, to wysokość fali w stopach, gdy  informacje o temperaturze są podawane w °C, to wysokość fali podawane jest w metrach. Zatem w opisywanym przypadku -  wysokość fali znacznej wynosi 2 stopy (około 0,6 m).

Omówienie symboli stosowanych na mapach wydawanych przez NWS Ocean Prediction Center (USA) znaleźć można na stronie: https://ocean.weather.gov/product_description/keyterm.php

Omówienie symboli stosowanych na mapach wydawanych przez NWS NOAA (USA) naleźć można na stronie: https://www.weather.gov/jetstream/wxmaps_max
lub 
https://www.wpc.ncep.noaa.gov/html/stationplot.shtml

Omówienie symboli stosowanych na mapach wydawanych przez DWD (Deutscher Wetterdienst) znaleźć można na stronie: https://www.dwd.de/DE/service/lexikon/Functions/glossar.html?lv2=102248&lv3=102580

Omówienie symboli stosowanych przez  Met Office UK znaleźć można w: Factsheet 11 Interpreting weather charts

 

 
Gradient baryczny (samodzielne obliczanie gradientu barycznego z mapy pola ciśnienia (mapy dolnej))

Poziomy gradient baryczny jest wektorem, prostopadłym do izobar, skierowanym w stronę niższego ciśnienia, którego wartość charakteryzuje spadek ciśnienia na jednostkę odległości (dp/dl) i jest mianowana w hPa na 1° na kole wielkim. Istnienie gradientów barycznych powoduje poziomy ruch powietrza (wiatr). Od wartości gradientu barycznego zależy prędkość wiatru, od zwrotu gradientu - kierunek wiatru (pomija się tu działanie innych sił). Do samodzielnego obliczania prędkości wiatru niezbędna jest umiejętność obliczenia gradientu barycznego (patrz "prędkość wiatru przywodnego").

Obliczanie gradientu prowadzi się w sposób następujący:

  • określa się wartość cięcia izobar na mapie faksymilowej (czyli różnicę ciśnienia między sąsiadującymi izobarami, jeszcze inaczej - co ile hPa prowadzone są izobary na danej mapie). Tu uważaj - zazwyczaj izobary prowadzi się co 5.0 lub co 4.0 hPa, są jednak wydawane mapy mapy z cięciem izobar co 2.0 lub 2,5 hPa, niektóre mapy obejmujące duże obszary mają cięcie 10 hPa !). Różnicę ciśnienia między izobarami na danej mapie zapisujemy jako Dp [są to hPa].
  • identyfikujemy cięcie równoleżników na tej samej mapie (co ile stopni prowadzone są równoleżniki). Wartość tą zapisujemy jako D(fi) [są to stopnie na kole wielkim].
  • mierzymy nanośnikiem (przenośnikiem) odległość między sąsiadującymi izobarami na obszarze zainteresowania, tak, aby zmierzyć minimalną odległość między izobarami (do stycznej w punkcie).
  • na najbliższym pomiarowi łuku południka między kolejnymi równoleżnikami w tej samej strefie szerokości, w której zmierzyliśmy odległość między izobarami, kroczkujemy zmierzoną odległością między izobarami, określając, ile odłożeń mieści się w D(fi). Wymagana dokładność szacunku do 0.1 odłożenia (interpolujemy ostatnie, niepełne odłożenie). Liczbę odłożeń zapisujemy jako N
  • liczymy: krok pierwszy: D(fi) / N = L [w tym kroku obliczamy odległość między izobarami w ° na kole wielkim (południku)]; krok drugi i ostatni: Dp / L = GB [w tym kroku obliczyliśmy gradient baryczny; dzieląc różnicę ciśnienia między izobarami (hPa) przez odległość w stopniach, jaka jest między nimi (°), otrzymujemy różnicę ciśnienia, jaka przypada na 1° na kole wielkim.
    I to wszystko. Opowieść o tym, jak to się robi trwa znacznie dłużej od określenia gradientu.

Krótki komentarz:
Mapy faksymilowe wydawane są w różnych projekcjach, w związku z czym mają bardzo różne charakterystyki zniekształceń odległościowych. Mierząc wartość N na najbliższym łuku południka, minimalizujemy błąd zniekształcenia odległościowego wynikający z zastosowanej na mapie siatki (tak samo zniekształcona jest odległość między izobarami, jak i długość łuku południka). Mapy wydawane są w różnych skalach, nawet ta sama mapa, odbierana na różnych odbiornikach, lub drukowana na różnych drukarkach, będzie w innej skali. Nie mamy co zawracać sobie głowy skalą mapy - odcinek łuku południka (między równoleżnikami) traktujemy tu jako podziałkę liniową mapy, wiedząc, jaką ma on długość w ° (D(fi)). Znajomość rzeczywistej skali mapy ani odległości między izobarami w Mm czy w kilometrach, wbrew temu co piszą uczeni w niektórych polskich podręcznikach, nie jest nam do niczego potrzebna. Wymagana dokładność, z jaką obliczamy gradient wynosi 2 miejsca po przecinku (setne). Jest oczywistym, że dokładność pomiaru określona będzie przez precyzję odłożeń zmierzonych odległości między izobarami na łuku południka oraz dokładność oszacowania części dziesiątych ostatniego odłożenia (od nóżki nanośnika do równoleżnika wyznaczającego koniec odcinka łuku). Te pomiary należy wykonać starannie.

Przykłady obliczeń (wprawki oswajające z techniką liczenia)

1. mapa A. Cięcie między izobarami - 4 hPa (wartości kolejnych izobar 1016, 1020, 1024 ... Dp = 4 hPa). Równoleżniki prowadzone co 5° (D(fi) = 5°).  Liczba odłożeń = 2.1 (N = 2.1):
krok 1: 5 / 2.1 = 2.38; krok 2: 4 / 2.38 = 1.68 [hPa / 1°]

2. mapa B. Cięcie między izobarami 5.0 hPa (wartości kolejnych izobar: 990, 985, 980, ... Dp = 5 hPa). Równoleżniki prowadzone co 10° (40, 50, 60°, D(fi) = 10). Liczba odłożeń 7.7 (N = 7.7):
krok 1: 10 / 7.7 = 1.298, zaokrąglamy do 1.30; krok 2: 5 / 1.30 = 3.846, zaokrąglamy do 3.85 [hPa / 1°]

Przykłady obliczeń z mapy (wprawki do pomiarów na mapie):


Mapa przedstawia fragment mapy pola ciśnienia (analiza), wydanej przez Bracknell w dniu 21.02.2001

A. Chcemy określić gradient baryczny w obszarze A (niebieska linia między izobarami). Sprawdzamy cięcie izobar: oznaczenia izobar 1020, 1016, 1012, .... Cięcie izobar (Dp) = 4.0 hPa. Sprawdzamy jaka jest na tej mapie wartość (D(fi); odległości w stopniach między równoleżnikami; opis 50, 60, ... wskazuje, że D(fi) = 10°. Mierzymy nanośnikiem odległość między izobarami (linia A) i odkładamy te odległości na najbliższym odcinku łuku południka w tej samej strefie szerokości (tu na 040°W). Odłożenia oznaczone są niebieskimi kreskami, cyfry obok są numerami kolejnych odłożeń. N = 5.1. Obliczmy:
krok 1: D(fi) / N = L; 10 / 5.1 = 1.96; L = 1.96° (odległość między izobarami w stopniach na kole wielkim),
krok 2: Dp [hPa] / L [ ° ] = GB; 4.0 / 1.96 = 2.04 [hPa / 1°]; GB = 2.04 hpa / 1°

B. Szacujemy gradient baryczny w obszarze B (czerwona linia między izobarami). Wartości Dp i D(fi) pozostają takie same jak w przykładzie A. Mierzymy odległość między izobarami i kroczkujemy tą odległością łuk południka (tu 010°W). Kolejne odłożenia oznaczone są czerwonymi kreskami. Liczba odłożeń wynosi 9.0 (N = 9.0). Obliczamy:
krok 1: 10 / 9 = 1.11 (L = 1.11°)
krok 2: 4.0 / 1.11 =  3.6 (GB = 3.6 hPa / 1°).

Analizując rozkład gradientów barycznych na przedstawionej mapie zauważamy, że największe gradienty baryczne występują nad środkową i wschodnią Grenlandią, tam bowiem odległości między izobarami są najmniejsze. Tam też wystąpią najsilniejsze wiatry (siła huraganu). Strefa dość dużego gradientu barycznego występuje nad Północnym Atlantykiem między Grenlandią a Półwyspem Skandynawskim. W tym rejonie wiatry osiągają siłę sztormu między Grenlandią a Islandią, dalej na wschód od 7 do 6°B, nad Morzem Północnym 5 - 6°B. Najmniejsze gradienty baryczne, w tym i obszary bezgradientowe, związane są z wyżem, którego centrum (1041 hPa) znajduje się w rejonie 48°N, 017°W i klinem wyżowym z nim związanym, którego centrum (1035 hPa) oznaczone jest w rejonie 56°N, 025°W. W tym obszarze występują cisze i słabe wiatry (1-3°B). Proszę jednak zwrócić uwagę, że na skraju wyżu występują już dość duże gradienty baryczne (rejon A).